Chrzciny w dzisiejszych czasach nikogo już nie dziwią. Na dobre wpisały się, jako element kultury chrześcijańskiej, która od ponad tysiąca lat ma wpływ na cywilizację europejską. Rodzice niemowląt tuż po urodzeniu zanoszą dziecko do świątyni, by w zgodzie ze swoją wiarą ochrzcić je, tym samym nowo narodzony człowiek staje się kolejnym członkiem Kościoła Katolickiego. Chrzest to sakrament, którego nie można odwrócić, to niezmywalny znak Bożej Opatrzności. Człowiek ochrzczony w tradycji chrześcijańskiej staje się dzieckiem Bożym i chrześcijaninem.
Co to jest chrzest święty?
Jeszcze za czasów Chrystusa początkiem naszej ery chrzczono wyłącznie dorosłych ludzi. Chrzczono mężczyzn, kobiety, dzieci i starców. Na stałe chrzest niemowląt wprowadzono około V wieku n.e, podając za przyczynę m.in. jak najszybsze wprowadzenie nowych osób do wspólnoty, która składała się głównie z chrześcijan. Z późniejszych latach, w czasach soborów watykańskich kwestionowano z tradycyjnym chrzczeniem niemowląt twierdząc, że dziecko nie ma najmniejszego wpływu na decyzję swoich rodziców. Hierarchowie Kościoła Katolickiego powołując się na nauczanie Chrystusa pouczali, że chrzest niemowląt jest absolutną koniecznością, gdyż dzieci nieochrzczone po śmierci nie będą mogły osiągnąć zbawienia. To był wystarczający powód dla rodziców, zważywszy na ogromną umieralność niemowląt i małych dzieci w tamtych czasach. Nieochrzczeni traktowani byli jako obywatele drugiej kategorii, mieli nawet specjalnie wyznaczone miejsce na cmentarzach z dala od reszty grobów. Był zwyczaj chowania ich wśród samobójców, morderców i innych przestępców. Ten niesprawiedliwy osąd nieochrzczonych, niewinnych niemowląt był przez wieki piętnowany i krytykowany przez reformatorów chociażby takich jak Marcin Luter (1483-1546) twórca późniejszego protestantyzmu – odłamu chrześcijaństwa, w którym chrzczenie niemowląt nie traktowane jest poważnie. Protestanci twierdzą, że człowiek powinien stać się świadomym swojej wiary chrześcijaninem, a pragnienie przyjęcia wiary winno wypływać z głębi serca, w wieku dojrzałym.
Ceremonia chrztu
W dawnych czasach przepisy dotyczące chrztu niemowląt regulował Kościół Katolicki podobnie jak dzisiaj. By ochrzcić dziecko rodzice – chrześcijanie wyznania rzymskokatolickiego związani węzłem małżeńskim muszą wyznaczyć rodziców chrzestnych, czyli duchowych opiekunów dziecka. Ci również powinni być wyznania rzymskokatolickiego. Przed ochrzczeniem dziecka zarówno rodzice biologiczni jak i chrzestni wyznają wiarę w Chrystusa, jednocześnie wyrzekając się szatana, po czym kapłan chrzci niemowlę polewając wodą i czyniąc znak krzyża na czole dziecka. Następnie zapala świecę na znak nowo przyjętego do wspólnoty dziecka Bożego. Wierni w świątyni odmawiają później modlitwy.
W czasie chrztu dziecku nadawane jest imię. Najczęściej wybierano wśród imion świętych, w wielu regionach panował zwyczaj nadawania imienia dziecku po dziadkach, pradziadkach, rodzicach chrzestnych w zależności od płci dziecka lub kierowano się modą w wiekach późniejszych. Zasada ta panuje do dzisiaj, rodzice jednak zwykle kierują się sympatią do danego imienia. Najczęściej nadawane są dwa imiona np.: Anna Katarzyna lub Piotr Krzysztof. Często drugie imię dziecko dostaje po swoich dziadkach. Najważniejsze jest, by imię nadawane dziecku było ładnie brzmiące, pasujące do płci i nie obraźliwe. Rodzice, którzy nie wiedzą, jakie imię nadać swojemu maleństwu mogą zajrzeć do kalendarza i wybrać imię z dnia urodzin dziecka. Ten zwyczaj również jest bardzo popularny.
